بارها اتّفاق افتاده بود که وقتی شهید مصطفی چمران توی لبنان از شهری به شهر دیگر می رفت، همان وسط راه اگه می دید بچه ای کنار جاده نشسته و گریه می کند، از ماشین پیاده می شد؛بچه را بغل می کرد و صورتش را با دستمال پاک می کرد و می بوسید. بعد اشک های خودش سرازیر می شد. 
دیگران فکر می کردند بچه را می شناسد؛ امّا می گفت: « نمی شناسم. مهم این است که این بچه ی یک شیعه است. این هزار و چهارصد سال ظلم را به دوش می کشد و گریه اش نشانه ظلمی است که بر شیعه علی رفته...»