در تاریخ 28 اسفندماه سال 1375 با هواپیما همراه بعضی از دوستان و عده‌ای از مسئولین کشور راهی مشهد مقدس شدیم بر فراز فرودگاه مشهد اعلام کردند هواپیما به علت نقص فنی نمی‌تواند بنشیند.نزدیک 45 دقیقه هواپیما درآسمان مشهد سرگردان بود، در نهایت به تهران بازگشتیم.این رفت و آمد 6 ساعت طول کشید.یکی از مسئولین از خدمه هواپیما علت طولانی شدن سفر را پرسید.ابتدا نمی‌گفتند اما بعد خلبان به طور خصوصی به آن مسئول گفت:«در هنگام فرود متوجه شدم چرخهای هواپیما باز نمی‌شود، هرچه سعی کردیم نتیجه نداشت و الان هم به تهران برمی‌گردیم، آنجا آتش‌نشانی آماده است به خاطر اینکه احتمالاً سقوط می‌کنیم و هواپیما آتش می‌گیرد در نزدیکی تهران اعلام کردند امکان نشستن به صورت عادی وجود ندارد باید آماده سقوط باشیم، اگر کسی دندان مصنوعی بیرون بیاورد، همه کفشهایشان را درآوردند، و هرعکس عینک داشت آن را از روی چشمش برداشت. همه مضطرب بودند.عمامه را برداشتم و گفتم:«آقایان اگر آخرین لحظه زنده‌بودنمان است، بهتر هست که به امام زمان (عج) متوسل شویم» دستم را روی سرم گذاشتم و گفتم:«همه بگویید یا اباصالح‌المهدی ادرکنی» همگی نام مقدس آقا را صدا زدیم، در آخرین دقایق خلبان گفت:«بشارت! امام زمان (عج) عنایت فرمود چرخها باز شد، همه یک‌صدا صلوات فرستادند و ما به سلامت به زمین نشستیم.

راوی:  روحانی ساکن تهران

منبع: www.jamkaranqom.ir

منبع: www.sobh.org