در تفسیر روح البیان نقل شده است که : سه برادر که دو نفرشان مدتی مؤذن مسجد بودند و هر کدام هم ده سال به آن کار مشغول بودند, بعد از فوت برادر اولی ، برادر دوم جای او را اشغال کرد تا این که برادر دوم هم فوت کرد ، پس از آن مردم نزد برادر سوم رفتند و از او خواستند او هم همانند دو برادرش به اذان گوئی بپردازد ، اما وی از پذیرفتن اجتناب کرد .
 وقتی که اصرار کردند و به او پیشنهاد کردند که پول زیادی به وی خواهند داد ، باز از پذیرفتن اجتناب کرد . وقتی با اصرار زیاد مردم روبرو شد به آنان گفت :
 من اذان گفتن را بد نمی دانم ولی اگر صد برابر پولی که پیشنهاد می کنید به من بدهید باز هم نخواهم پذیرفت زیرا این مؤذنه جایی است که دو برادر را بی ایمان از دنیا برده است .
 وقتی لحظات آخر عمر برادر بزرگترم رسید خواستم بر بالینش سوره یس تلاوت کنم که با نهایت اعتراض و فریاد و نهیب او مواجه شدم . او می گفت : قرآن چیست ؟ چرا برایم قرآن می خوانی ؟ برادر دوم هم به این صورت در هنگام مرگش به من اعتراض کرد .
 از خداوند کمک خواستم که علت این امر را برایم روشن گرداند زیرا آنان مؤذن بودند و این کار از آنان انتظار نمی رفت .
 یک شب خداوند بر من منت نهاد و در عالم رؤیا برادر بزرگترم را در حال عذاب دیدم به طرفش رفتم و گفتم تو را رها نمی کنم تا به من بگویی چرا بی ایمان از دنیا رفتی ؟
 خداوند برای آن که ماجرا را به من بفهماند زبان او را گویا کرد و گفت : ما هر گاه که بالای مأذنه می رفتیم به خانه های مردم نگاه می کردیم و به محارم مردم چشم می دوختیم و خلاصه چشم چرانی باعث عذاب ما در آخرت شد . 
 1. ایمان ، ج 1 ، ص 23