"خدایا نیرو ده مرا در این روز براى برپا داشتن فرمان و دستورت"
به راستی که توفیق بجا آوردن اعمال و عبادات، به بهترین وجه، توفیقیست که نصیب بسیاری از مردم نمیشود. نعمت سلامتی، نعمتی است که بسیاری از آن محرومند. اینکه میتوانیم ایستاده نمازمان را بخوانیم، اینکه میتوانیم روزه بگیریم، اینکه میتوانیم به زیارت برویم؛ اینها همه توفیقاتیست که خداوند بر ما ارزانی داشته است. از خدا میخواهیم که قدرت و نیروی عبادت را به ما ارزانی بخشد تا در این ماه مبارک بتوانیم با تمام وجود، اعمال را بجا آوریم و اورا از خویش خوشنود سازیم...
"...و بچشان به من شیرینى ذکرت را"
خدایا، کاری کن که وقتی شبهای ماه رمضان، دعای ابوحمزه را میخوانیم، حسابی بهمان مزه کند. وقتی کمیل میخوانیم، اشکمان در بیاید. وقتی جوشن میخوانیم، روحمان جلا بگیرد...چشیدن شیرینی عبادت هم توفیقیست که از بسیاری سلب میشود. در روایات آمده است : "اگر کسی به علم خود عمل نکند، کمترین عذابی که به او میرسد، گرفتن لذت عبادات از او است" به زیارت میرود اما هیچ حسی به او دست نمیدهد. دعا و نماز میخواند، اما کاملا بی احساس... از آن سو، فرد بی سوادی، همین دعا را میخواند و های های گریه میکند... چشیدن لذت عبادت هم توفیق میخواهد...
"...و به من یاد ده در این ماه طرز سپاسگزارى از نعماتت را؛ به بزرگواریت"
منظور از سپاسگزاری و شکر، همین "الحمدلله" گفتن خالی نیست. اینکه تک تک نعمت هایی که در دست ماست را به درستی استفاده کنیم، خودش شکر نعمت است. همینکه با زبان غیبت نکنیم، شکر نعمت زبان است. همینکه با چشم، به نامحرم نگاه نکنیم، شکر بینایی است. اینکه از دست خود، برای کمک به نیازمندان استفاده کنیم، شکر نعمت دست است...
"...و در این روز مرا حفظ کن از ارتکاب به گناه و بپوشان بدی هایم را؛ اى بیناترین بینایان"
در روایت داریم "اگر گناه، بــو داشت، دو نفر نمیتوانستند کنار هم نشستن را تحمل کنند" در روایت دیگری داریم: "اگر از عیب های همدیگر اطلاع داشتید، جنازه همدیگر را دفن نمیکردید" پس قدر رازداری خدا را بدانیم و به او التماس کنیم که هرگز عیوب مارا بر کسی برملا نکند. همانا که خداوند، بهترین محرم راز است. خداوندی که بر تمام اعمال ما ناظر است ...
