“به هنگام بازدید از یک بیمارستان روانى، از روان‌پزشک پرسیدم شما چطور

می‌فهمید که یک بیمار روانى به بسترى شدن در بیمارستان نیاز دارد یا نه؟

روان‌پزشک گفت: ما وان حمام را پر از آب می‌کنیم و یک قاشق چایخورى،

یک فنجان و یک سطل جلوى بیمار می‌گذاریم و از او می‌خواهیم که وان را خالى

کند.

من گفتم: آهان!...

فهمیدم. آدم عادى باید سطل را بردارد چون بزرگ‌تر است.

خب نظر شما چیست؟؟؟؟

.

.

.

روان‌پزشک گفت: نه! آدم عادى درپوش زیر آب وان را بر می‌دارد…

شما می‌خواهید تخت‌تان کنار پنجره باشد؟