چشم، دریچه دل و اندیشه انسان است. اگر ما چگونه نگریستن را یاد بگیریم و چگونه دیدن را تجربه کنیم، چشم، چشمه امید و ایمان می‏شود و نگاه ما، عبادت و سبب رشد و تکامل خواهدشد؛ اما اگر آن را رها کنیم، به هرچه هوا و هوس دستور داده، زیان‏های متعدد و گناهان ناخواسته‌ای را به ما تحمیل می‌کند. مگر فاصله نگاه تا گناه چه قدر است؟ 

چشم، دروازه قلب و روح است و هر چه دیده بیند، دل کند یاد. کمترین کوتاهی در چشم پوشی از نگاه به نامحرم، تیری مسموم از سوی شیطان است و چشم، دل را به دنبال خود می‏کشد و قلب، عقل انسان را نشانه گرفته، دل و فکر او را مشغول می‌کند و به دنبال آن، غریزه را مشتعل می‏کند و از آن پس، فتنه‏هایی به دنبال می‏آورد که گاهی جبران ناپذیر است.

خودآرایی و خودنمایی ممنوع!
همه دوست دارند زیبا باشند؛ پس چرا دین این قدر سخت می‏گیرد؟ چه اشکالی دارد مرتب و منظم و زیبا باشیم؟ما دوست نداریم بد تیپ و بی ریخت بیرون بیاییم؛ تا احساس کمبود کنیم و دیگران برای ما قیافه بگیرند. مگر ما چه کم از آنها داریم؟ اینها شاید سؤال هزاران دختر جوان باشند؛ وقتی دستور دین مبنی بر عدم خودآرایی و خودنمایی به آنها گفته می‏شود. 

میل به زیبایی هر چه بیشتر، در همه افراد وجود دارد؛ چه مرد و چه زن؛ با این تفاوت که این میل در زن بیشتر است؛ زیرا زن به تبع آفرینش لطیفش،میل به تمجید شدن و تعریف دارد و تمایل دارد زیبایی‌اش را به رخ همگان بکشاند وبه همین علت، به خودآرایی می‏پردازد؛ تا هر چه بیشتر، تحسین دیگران را بر انگیزد؛ اما همان‌طور که بی‌‏توجهی به غریزه خودنمایی و تبرّج، برای زن زیان‏ بخش است، خودنمایی و تبرّج بیش از اندازه و خارج از چهارچوبه حجاب نیز زیان ‏بخش خواهد بود و سلامت روانی زن را به مخاطره می‏اندازد و به همین علت است که قرآن به زن دستور می‏دهد از هر گونه خودنمایی و تبرج پرهیز کند.(احزاب، آیه 33؛ نور، آیه 60)